شیخ الصدوق در کتاب من لایحضره الفقیه ازحضرت امام محمد تقی علیه السلام روایت کرده که فرمود : من ضامنم از جانب حق تعالی بهشت را از برای هر که زیارت کند قبر پدرم را به طوس در حالی که عارف به حق آن حضرت باشد.

کم کم به شب میلاد امام رضا علیه السلام نزدیک می شویم و دل هر مشتاقی تشنه ی حضور در حریم امن حرم مطهر اوست .امام بزرگواری که در روایات، استحباب زیارت حرم مطهرش را بر زیارت امام حسین علیه السلام و بر حج مندوب و عمره ی مندوب افضل شمرده شده است .و همچو منی که فرصت و سعادت عرض ادب حضوری در بارگاهش را نمی یابد به دنبال راهی برای ابراز محبتی هرچند اندک میگردد که من راهی را جز نوشتن چند سطری در حاشیه یک حدیث در فضیلت زیارت حضرتش نیافتم.  یاد آوری این حدیث و بویژه احادیثی که درمستدرک و وسائل ذکر شده و زیارت امام رضا را افضل از زیارت امام حسین دانسته ناخود آگاه ذهن من را به دنبال پاسخ این پرسش کشاند که چگونه است که ثوابهایی که برای زیارت امام رضا علیه السلام شمرده شده بیش از ائمه دیگر می باشد تا جایی که بنا به روایتی از عبدالعظیم حسنی که می گوید : به امام جواد عرض کردم درباره قبر امام حسین و قبر پدر بزرگوار شما در طوس تردید دارم ، نمی دانم به طوس برای زیارت پدرتان مشرف گردم یا به کربلا برای زیارت امام حسین علیه السلام بروم ، آن حضرت فرمود : همین جا بمان، آن گاه از اتاق بیرون رفت و برگشت و در حالی که اشکهایش بر دو گونه اش جاری بود پس فرمود: (( زائران قبر امام حسین فراوانند و زوار قبر پدرم کم اند.)) و در روایتی دیگر از علی بن مهزیار آمده که : به امام جواد (علیه السلام) عرض کردم : آیا زیارت حضرت رضا(علیه السلام) فضیلت بیشتری دارد یا زیارت امام حسین (علیه السلام ) و حضرت فرمود: ((زیارت قبر پدرم با فضیلت تر است ، زیرا همه مردم به زیارت امام حسین می روند ، اما قبر پدرم را تنها شیعیان خاص زیارت می کنند.)) با استناد به این دو روایت می توان دو گونه بر داشت نمود یکی اینکه در روایات زیارات را از آن رو برزیارت امام حسین (علیه السلام) ترجیح داده که آن حضرت زائر کمتری داشته و این بدلیل آن بوده که در آن زمان شیعیان دوازده امامی در خراسان کم بوده اند و تفرقه بر جامعه تشیع بویژه شیعه در آن روزگار سایه افکنده بود که دراین صورت می توان مانند آنچه علامه مجلسی در توضیح روایت علی بن مهزیار نوشته نتیجه گرفت که: شاید این حدیث ویژه آن روزگار باشد، چه این که جز شیعیان خاص که  به درستی فضیلت زیارت حضرت رضا را می دانستند دیگر شیعیان به زیارت آن حضرت نمی شتافتند . بر طبق این تحلیل ، در هر زمانی هر امام معصومی که زائر کمتری داشته باشد ثواب زیارت او افزون تر خواهدبود. اما اگر تاریخ تشیع را ورق بزنیم با توجه به سیر تاریخی ائمه و حضور آنها در میان مسلمانان و شرایط خاص زمان هریک از آنان و انشعاباتی که در فرقه های شیعیان پس از شهادت هر امام و قبل از روی کار آمدن امام بعدی پیش می آمد . متوجه می شویم که به دلیل شرایط خاص آن زمان وسیاستهای خاص مامون عباسی که سیاست خود را در تظاهر به دوستی با امام رضا و خاندان پیامبر گذاشته بود و علاقه مندی او به مباحث علمی و اعتقادی و اینکه او دانشمند ترین خلیفه عباسی بود و خود او نیز در جلسات مباحثه حاضر می شد شرایط را برای امام رضا مهیا کرد تا مبحث امامت را به شکل جدیدی تدوین کند و این قضیه باعث شد با اینکه زمینه برای فرقه گرایی در میان شیعیان فراهم بود اما از زمان امام رضا انشعابات کمتری در میان شیعیان رخ داد و تقریبا باقیمانده از فرق مختلف همین خواص شیعه هستند که به ولایت حضرت رضا علیه السلام معتقدند و شمارآنها نسبت به بقیه کمتر است ، لذا در روایات عارفا بحقه قید شده یعنی ایشان را امام واجب الاطاعه بداند.

پس می توان نتیجه گرفت که آنان در مسیر بندگی به مولایشان علی اقتدا کردند و راه اورا تا قیام عاشورا و از آنجا تا محبت علی بن موسی الرضا پیش رفتند ، بعد از او نیز مسیر را تا قیام سلاله پاکان و وارث مجموعه انبیاء پیش رفته و منتظر به اهتزاز در آمدن پرچم سرخ حسین (ع) با قیام سبز مهدی (عج) می باشند.

میلاد ثامن الحجج بر همگی مبارک و تا حدیث و حاشیه ای دیگر خدا نگه دار......